از قلب یک کتابخانه،یک خاطره شاید!

از آن جائیکه این خاطرات را برای نشریه ی آن لاین عطف می نویسم، نیازی به یادآوری این مسئله نیست که چقدر دیدگاه دیگران در مورد کار کردن در یک کتابخانه با آن چه در واقع در کتابخانه رخ می دهد، فرق دارد.

صدای خنده دانشجویان در سالن مطالعه پیچیده است. همه مشغول تماشای کلاه قرمز ی نود و یک هستند. وارد سالن مطالعه میشوم . عصبانی هستم از این بی نظمی. فریاد می زنم کلاه قرمزی تماشا می کنید?. صدایی از لپ تاپ بیرون می ریزد: بره بره.(بله گفتنهای آقای فامیل دور) خنده ام می گیرد. خواهش می کنم صدا را کم کنند و از  سالن مطالعه بیرون می آیم.

نمایشگاه کتاب نزدیک است. تلفنی با امور مالی درباره تامین هزینه مالی خرید دانشکده صحبت می کنم. یکی از دانشجویان تحصیلات تکمیلی که مدتی است دنبال کتاب نایابی است، مکالمه مان را می شنود. جلو می آید و می پرسد آیا کتاب مورد نظر او را هم می شود از نمایشگاه خرید؟ می پرسم آخرین ویرایش کتاب مربوط به چه سالی است؟ جواب می دهد سال ۱۹۶۸. در فهرست کتابخانه کنگره جستجو می کنم .آخرین چاپ، مربوط به سال ۱۹۸۰ است. برای دانشجو توضیح می دهم که نمایشگاه محل فروش کتابهای تازه است. مستاصل است. فهرست کتابخانه بریتانیا را جستجو می کنم. خوشبختانه کتاب موجود است. از طریق سفارشات کتابخانه مرکزی دانشگاه برای سفارش BL اقدام می کنیم. توضیح می دهم که کتاب را امانت می گیریم و و دوباره بر می گردانیم. اصرار دارد که کتاب را برای خودش داشته باشد. می گوید در هر صورت به نمایشگاه کتاب می رود. شاید بتواند کتاب را بخرد.فقط نگاهش می کنم. چطور فکر می کند کتاب ۳۲ سال پیش را هنوز می توان از نمایشگاه خرید؟

روز بسیار شلوغی بوده است. تمام مدت مشغول امانت دادن و چیدن قفسه ها بوده ام. خیلی خسته ام. وقت نهار در کتابخانه را قفل می کنم و با همکارم مشغول خوردن غذا می شویم. پنجره کتابخانه پرده کرکره عمودی دارد. من می توانم راهرو های دانشکده را ببینم ولی دانشجویان نمی توانند داخل را ببینند. یکی از دانشجویان به طرف در کتابخانه می آید. دستگیره را محکم فشار می دهد. عصبانی از تعطیلی کتابخانه محکم چندین لگد به در می کوبد. خستگی جا خوش می کند.

یکی از دانشجویان کارشناسی ارشد برای تکمیل یکی از فصل های پایان نامه اش به مقاله ای احتیاج دارد. مقاله در دانشگاه ما قابل دسترسی نیست و البته بسیار قدیمی. آن لاین با دو نفر از دوستان کتابدارم در دو کتابخانه متفاوت چت می کنم و مشخصات مقاله را برایشان می فرستم. بالاخره یکی از دوستان با یکی از دوستانش که در یکی از دانشگاههای آلمان درس می خواند، تماس می گیرد. در عرض نیم ساعت مقاله تمام متن در اختیار دانشجو قرار می گیرد.

دانشجویان دوره های ارشد و دکتری ترم های آخر که موقع نوشتن پایان نامه هایشان است از مشتریان پر و پا قرص کتابخانه می شوند. مقاله هایی که پیدا نمی شوند. اساتید راهنمایی که گرفتارند. دخترها اشک می ریزند. پسرها عصبانی اند. فصلهایی که ویرایش می شوند و بر می گردند. اصلاحات و اصلاحات تا بالاخره روزهای جلسه دفاع تعیین می شوند. شیرینی و گل و فارغ التحصیلی. و فراموش می شود کتابداری که به دردلها یشان گوش میداده. کتاب برایشان پیدا می کرده. فایلهای به هم ریخته شان را رو براه می کرده و باعث تسلی خاطرشان می شده است.

خرید از نمایشگاه تمام شده است. ۱۲۰ نسخه کتاب خریده ایم. علاوه بر امور آماده سازی و فهرست نویسی ،  تمام کارهای مالی اش هم به عهده خودم است. هر روز دانشجویان به سراغم می آیند تا کتابها را امانت بگیرند. توضیح می دهم که نمی شود بدون  انجام مراحل بالا کتابها را امانت دهم. پیشنهاد کمک می دهند. چند نفر را می نشانم تا کتابها را مهر بزنند. احساس خوبی است. بچه ها با شوخی و خنده مهر زدن ۱۲۰ نسخه کتاب را در نیم ساعت تمام می کنند.

با شروع ترم جدید از امور مالی دانشکده برای خرید کتابهای جدید درخواست بودجه می کنم . رئیس دانشکده صدایم می زند. بعد از اینکه ۵ سال است از کار کردنم در این کتابخانه تخصصی دانشگاهی (علوم ریاضی و کامپیوتر)  می گذرد به من تاکید می کند که کتابهای مرتبط بخرم. به قول همکارم فکر می کند تا به حال چه می کرده ام؟ برای درمانگاه دانشگاه کتاب می خریده ام؟

گاهی اوقات پسرم بعد از پایان مدرسه اش به محل کارم می آید و شاهد مکالمه های بین من و دانشجویان است. می نشیند روبروی کامپیوترم. کارت عضویت بچه ها را که اسکن می کنم، سعی می کند نام خانوادگیشان را بلند بخواند. با سواد کلاس دومی اش بعضی وقتها موقعیتهای کمدی ای ایجاد می شود. گلرو به ضم گاف را می خواند گلرو به کسر گاف. به دانشجوها اخم می کند وقتی کلمه دیرکرد کنار اسمشان چشمک می زند وبلند می گوید مامان جریمه اش کن!