جناب آقای حیدری نژاد
باسلام
جمعه پنجم اردیبهشت ماه بود که یادداشتی با عنوان ” درس هایی که به ما آموختند” ، برای شما ارسال کردم. چرا که فکر می کردم در سالگرد زنده یاد دکتر حری ، شاید ویژه نامه ای تهیه کنید. بعد از مدتی ویژه نامه ی استاد کامران فانی را منتشر کردید . این که زنده ها را دریابیم ، کاربسیار پسندیده ای بود. از این که واقعیت های زندگی استاد را به خواننده ارائه کردید و تصویری زیبا از یک استاد مسلم کتابداری درمعرض دید خواننده قراردادید بسیارخوشحال شدم. برای دیده نشدن یادداشت کوتاه بنده ، اصلا هم ناراحت نبودم و در تدارک تهیه یک یادداشت مفصل تر بودم ، که ویژه نامه ی ” کتابخانه ملی” را منتشر کردید. آن نیز به جای خود بسیار جالب و مطالبش خواندنی بود.
اما دوسوال به ذهنم رسید: ۱-آیا از این پس عطف قرار است موضوعی منتشر شود؟ پس ، از نوشتن یادداشت صرف نظر کردم.۲- با این که احساس قلبیم به من می گفت که آقای حیدری نژاد اهل صف بندی های جنسیتی نیست، پس چرا این قدر عطف چهره ای مردانه دارد!!!!؟
به خاطر سوال دوم ، می خواستم نامه ای پر از فریاد برایتان ارسال کنم! اما قبل از نوشتن نامه ، با دوست عزیزی، که همکار شما نیزهستند، تلفنی صحبت کردم و گفتم که می خواهم نامه ای گله مند برای شما ارسال کنم . وقتی اکثریتی ازجامعه کتابداری خانم ها هستند، این تصویر سراسر مردانه عطف برای چیست؟ ایشان برایم توضیح دادند، که چه قدر شما وقت و انرژی میگذارید و کتابداران چه در داخل و چه خارج از کتابخانه کمتر توجه میکنند و شاید هم ازخیلی ها گله مند باشید !!! و کاملا هم حق دارید.
البته باید بگویم که من هم جزو “ساکتین” بودم که همان دوست عزیز ، عطف را به من معرفی کرد و مرا وادارکرد بعد از سال ها سکوت را بشکنم. امیدوارم همه ی دوستانم به خصوص خانم های کتابدار نیز سکوت را بشکنند. با توجه به این که اکثر کتابداران ایران خانم ها هستند ، اما به دلیل عدم مشارکت ، نتوانستیم جایگاه واقعی خود را به دست آوریم. بیاد دارم زمانی که دریک مکالمه ی تلفنی ، به اشتباه شما را جزو گروه کتابداران قراردادم با کمی تندی فرمودید: من کتابدار نیستم!! حالا درک می کنم که شاید تندی شما به همین دلیل است که شما برای جامعه ی کتابداری این گونه زحمت می کشید ولی خود کتابداران حاضر به مشارکت در این امر نیستند. واقعا از ماست که برماست!
دوست عزیز، با احترام و سپاس از زحمات شما در انتشار هر چه بهتر نشریه ی عطف، امید وارم درک کنید که مشارکت نکردن خانم ها در کارهایی که پنجره ای وسیع تر به جامعه دارد، شاید به دلیل عدم اعتماد به نفس و سرکوب هایی است که همیشه در جامعه ی مردسالار گریبان آنان را گرفته و اصولا از اظهار نظرهایی که موقعیت شغلی آنها را به خطر بیاندازند، می ترسند. زیرا اگر قرارباشد مدیری تصمیمی برای گروهی از کارمندانش بگیرید، صف اول تنبیه شوندگان ، خانم ها هستند. امیدوارم در شماره ای دیگر از عطف ، چهره ای پر رنگ تر از خانم ها به ویژه کتابداران کتابخانه ملی را شاهد باشیم..
با آرزوی سلامتی و موفقیت هر چه بیشتر برای شما
امیدوارم صبر شما لبریز نگردد!ـ
با سپاس فراوان
سرکار خانم طباطبایی گرامی
شما خود پاسخ خود را داده اید. میزان مشارکت خانم ها همین قدر است که می بینید.
بگذارید خاطره ای تعریف کنم. در دو سال اول شروع به انتشار مجله عطف، همکارانم را که اغلب خانم بودند به نوشتن مطلب یا ترجمه مقاله برای درج در عطف ترغیب می کردم. این در حالی بود که آقای حیدری نژاد بیش از نیاز عطف مقاله و گزارش در نوبت انتشار داشتند. منظورم جلب مشارکت همکاران بود.
باری، با تشویق های من دو نفر از خانم ها شروع به نوشتن کردند. تا زمانی که کف و هورای من برایشان برقرار بود، نوشتند و منتشر هم شد. همین قدر که از محیط دور شدم و صدایم به آنها نرسید، از کار دست کشیدند! دیگران هم دست کمی از این دو بزرگوار نداشتند.
حالا مقصر کیست؟!